Een doffe waas op de vijver
waar eerst ijs was
waar ik niet meer
op zou durven staan.
Lente in de lucht.
De waterkant is alweer te zien
en die eend
schaatst zó: poten vooruit
floep ! het water in.
Probeerde nog van de ene op de andere poot
evenwicht te bewaren.
Dat natuur onbeholpen kan zijn
had ik nooit zo duidelijk gezien.
Een giecheltje ontsnapt aan mijn keel.
Wild verlangen
naar teugels los !
Voor even van deugd bevrijd.
Het dooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten