Laat mij de antichrist zijn
de nagel aan je kist zijn
het barre boze beest zijn
je nachtmerrie geweest zijn.
O ! Men dweept met Nietzsche
want waanzin is zó leuk
Maar men heeft geen flauw benul
hoe zwaar hoe diep hoe krachtig
en meeslepend:
geen flauwekul…
De flauwe kul verdwijnt
verschijnend diepe ernst
daar achter die sluier
waar men zich
niet meer verschuilen kan.
En druilend druipt regen
tot ik er niet meer
tegen kan.
Het diepdroeve plezier
de vrolijke somberte
De narren van de nacht
de priesters van de dag:
zij blazen hun toeters en bellen
en roepen ach en wee!
Worden niet gehoord:
de mensen zitten voor hun teevee
die waarheid spuugt of waan.
Dagelijkse derrie uitstort:
vuilnisbak van het
uitgekauwde denken,
zo’n dikke, grijze prop,
onmogelijk weggekauwd te krijgen.
Ik drijf mijn gedachten uit.
Die spoken
die mij ‘s nachts
beroven van mijn slaap.
Laat mij ! Gaat heen !
En laat me rustig wenen
en verwijlen daar waar rust is
Want tranen spoelen schoon.
